134. Henryk Sienkiewicz "Rodzina Połanieckich"

Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy

Rok wydania: 1986

Ilość stron: 656

Ocena: 5/6

Na zakończenie wyzwania „Czytam słowiańskich pisarzy” postanowiłam przeczytać powieść Henryka Sienkiewicza zatytułowaną „Rodzina Połanieckich”. Książki tego zacnego autora lubię, ale akurat po tę książkę sięgnęłam dość późno, bo dopiero teraz.

Henryk Sienkiewicz kojarzony jest głównie z literaturą historyczną, ale „Rodzina Połanieckich” jest zupełnie inna. To całkiem ciekawa powieść obyczajowa. Zaczyna się całkiem… normalnie. Oto późnym wieczorem do mieszkającego w Krzemieniu pana Pławickiego przyjeżdża Stanisław Połaniecki. A przyjeżdża w sprawie starego długu. Zaraz po przyjeździe zostaje ugoszczony przez Marynię Pławicką, sympatyczną córkę starszego pana. W takich okolicznościach zaczyna się znajomość tych dwojga. Znajomość, która z czasem skończy się małżeństwem. Oczywiście droga do małżeństwa nie była taka prosta, jakby się to mogło wydawać, ale dzięki temu nie było nudno.

W powieści śledzimy nie tylko losy pana Połanieckiego i panny Pławickiej, ale obserwujemy też dość ciekawą galerię bohaterów. A bohaterowie, którzy są reprezentantami tzw. wyższej sfery, są naprawdę różni. Niektórzy mili i życzliwi, inni niekoniecznie. Nie brak też osób zakłamanych i osób nudnych. Jednych można lubić, innych nie, ale kiepsko by było, gdyby wszyscy byli tacy sami. Poznajemy też codzienne zajęcia tych ludzi, ich wszelkie stosunki towarzyskie.

Główni bohaterowie, to dość ciekawa para. Polubiłam i Stanisława, i Marynię, chociaż miałabym im co nieco do zarzucenia. Ale moje zarzuty raczej nie są zarzutami ciężkiej wagi. W Stanisławie w pewnym momencie drażniło mnie to, że był dość szorstki w stosunku do Marysi, wtedy już żony, którą przecież kochał. W Marysi momentami przeszkadzała mi przesadna pokora. Czasem mogłaby po prostu tupnąć nogą. Nie wyszłaby przecież na zołzę.

Co mogę jeszcze powiedzieć o tej powieści. Na pewno się z nią nie nudziłam. Lubię tego typu książki, a Henryk Sienkiewicz ciekawie nam opisał życie wyższej sfery i z przyjemnością poznawałam zwyczaje jego bohaterów. Sądzę, że gdyby autor pokusił się o napisanie dalszych losów państwa Połanieckich, to mogłaby być to ciekawa powieść. Z przyjemnością książce wystawiłam ocenę 5/6 i to jest książka z tych, do których zapewne jeszcze wrócę.

-----

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam słowiańskich pisarzy:  Słowiańscy nobliści – grudzień 2014.